"Levez le doigt svp!"

Opstaan in Marokko pikt 2x zo erg als in België. Verwarming kennen ze hier niet. Het lekker warme donsdeken wegslaan bij 10° is pijnlijk, zelfs al heb je skisokken aan. (Dan heb ik het nog niet over douchen bij deze temperaturen. Brrt) Dan maar snel 2 t-shirts en 3 wollen truien en een jas aan (geen grapje)!
Het Marokkaanse ontbijt bestaat uit brood, koekjes, een soort dikke pannekoeken met confituur en fruit. Aan eten komen we hier zeker niet tekort. 'Shari, mange!', heb ik al dikwijls moeten aanhoren. Ik eet nochtans véél, heel veel. Mijn ene maaltijd is nog niet verteerd, of ik krijg de volgende voorgeschoteld. We eten uit een gezamelijke schotel, liefst zonder bestek. Brood, couscous, lamsvlees, overgoten met veel kruiden (zoals Ras El Hanout), linzen en bonen... allemaal erg lekker (behalve het schaapsvet en de ingewanden). Toch moet ik toegeven dat de Marokkaanse eetgewoonten (veel koolhydraten) niet echt mijn ding zijn. Mijn energiegehalte is niet wat het moet zijn. Na enkele dagen ben ik toch maar overgeschakeld op havermout voor het ontbijt.

Buikje rond en gezond (?) gegeten, beginnen we aan onze eerste schooldag. We worden ontvangen op het departement voor onderwijs. Het wordt ons al snel duidelijk dat we ons naar het Marokkaanse systeem moeten schikken. Het onderwijs is hier strikt ingericht door de overheid. Dit wordt nauwkeurig gecontroleerd door een inspecteur. De inspecteur die aangesteld is voor onze regio, is meneer Hassan. Hij begeleidt ons gedurende de volgende dagen. Hij stelt ons voor aan de directeurs en leerkrachten en maakt de 'spelregels' duidelijk. We begonnen in een lyceum. Dit komt overeen met het 4de, 5de en 6de middelbaar in België. Het valt me meteen op dat de leerlingen er ouder uitzien dan bij ons. Dit heeft een logische verklaring: veel dubbelaars. Hoe dit komt, zal wel snel duidelijk worden...

We hebben in totaal 5 lesuren geobserveerd in het lyceum. Enkele van onze vaststellingen: Hoewel Frans eigenlijk een tweede taal is voor Marokkanen (zoals voor Vlamingen), wordt het gegeven als een moedertaal, gebaseerd op het Franse systeem. Leerlingen uit het 5de middelbaar krijgen lessen methodologie, wat overeenkomt met leerstof uit de Bachelor Taal- en letterkunde Frans op de UA. Het oeuvre van klassieke Franse schrijvers zijn de enige bron van didactisch materiaal. De romans van Balzac, Victor Hugo, Maupassant en tragedies zoals Antigone... worden uitvoerig besproken in de les. De lat ligt dus hoog, omdat verdere studies ook in het Frans zijn. Het is dus een erg belangrijke taal voor de toekomst van deze leerlingen. Spijtig genoeg zit er een enorme kloof tussen de eindtermen (die vooral focussen op methodologie en argumenteren) en het niveau van de leerlingen. Enkele leerlingen kunnen vlot antwoorden, maar de meerderheid van de klas slaagt er niet in om een zin te formuleren. Alban, Charlie en ik vielen dus bijna van onze stoel. Gelukkig gebeurt dit niet zo gemakkelijk in een klaslokaal waar 40 leerlingen als sardientjes op elkaar zitten gepropt.

Dit brengt me bij het volgende probleem: de leerkrachten (die overigens erg hoog geschoold zijn) doen hun uiterste best om het leerrendement te verhogen, maar zijn overwerkt. Een klas van 40 lln is erg vermoeiend en nodigt niet uit om tot interactieve werkvormen. De inspecteur is zich bewust van de kloof tss de leerstof en de lln, mr kan hier niet tegenin gaan. Het programma is immers opgelegd vanuit de overheid. De enige remedie om het niveau van de lln op peil te houden zijn bijlessen. Uiteraard is dit enkel voor de rijke lln, die serieus in de minderheid zijn. Van een klas van 40 lln zullen er daarom maar enkele verderstuderen. Aangezien leerlingen snel weten of ze zullen verderstuderen of niet, is de motivatie in het laatste jaar ver zoek. (Enkel in het 5de middelbaar vindt er een regionaal examen plaats.) Als ze in het laatste jaar zitten, is er een soort van permanente evaluatie. Er is dus weinig interesse in de leerstof en er heerst weinig discipline in deze lessen. Geen wonder dat deze leerlingen 'kleine duiveltjes' worden genoemd door de leerkrachten...

We vonden het dus verstandig om eens een kijkje te nemen in een college. Dit is een school met het 1e, 2de en 3de middelbaar in België. Zo kunnen we de evolutie van de leerlingen mee volgen, en zo misschien achterhalen waar het schoentje wringt. In het college vinden deze week echter examens plaats. We hebben dus enkel kennisgemaakt met de leerkrachten. Zij hebben ons hartelijk ontvangen en wilden ons erg graag begeleiden. Ze stonden ook open voor nieuwe werkvormen. We vingen ook op dat ze in het college gebruik maken van een handboek. We voelden ons dus alledrie meer op ons gemak in het college. We hopen volgende week zo snel mogelijk aan te vangen met de eigenlijke stagelessen, want door de wissel van het lyceum naar het college en de kennismaking staan we toch een beetje achter op schema...

Om jullie een idee te geven over de rest van mijn dag: ik zit momenteel warm aangekleed aan mijn bureau, gewikkeld in een donsdeken. Mijn handen vormen nog steeds ijsklompjes, wat het typen een beetje bemoeilijkt. Ik ga vandaag dus genieten van de zon, die eindelijk is komen piepen na een paar regenachtige dagen. Als ik in de late namiddag weer achter mijn pc kruip, kan ik mij verwarmen aan de gedachten van mijn aiesec-project in Brazilië, dat stilletjesaan nadert.