Si Dieu le veut
Blijf op de hoogte en volg Shari
20 Februari 2014 | Marokko, Berkane
Dinsdag 18 februari 2014
Afgelopen zondag vond ik het tijd om de rest van Marokko eens te verkennen. Samen met de studenten Engels in Zaio zou ik Fes bezoeken. Vrijdagavond nam ik in mijn eentje de bus. De rit zou ongeveer u duren. Ik maakte me toch een beetje zorgen aangezien ik had gehoord dat het verkeer hier niet zo veilig is. Mijn zorgen waren gegrond... Er wordt 80 km/u gereden waar wij in België een limiet van 50 km/u opleggen voor de veiligheid. De chauffeurs rijden het liefst in het midden van de baan om putten te vermijden. Voorbijsteken op de meest gevaarlijke plekken, inclusief tegenligger in zicht, is geen uitzondering. Na 3u rijden maken we een stop. Stel je een busparking voor met aan weerszijden restaurantjes. Deze restaurantjes bestaan uit een toonbank waar grote hompen vlees ophangen, met in de toog de ingewanden van de dieren. Je betaald per gewicht, zoals bij een slager. Vervolgens wordt je vlees op de BBQ gelegd om uiteindelijk te belanden tussen een broodje. Gezien het al middernacht voorbij was, er geen enkele vrouw uitstapte en de louche uitstraling van het hele gebeuren, besloot ik braaf te blijven zitten en mijn bokes op te eten.
In Fes aangekomen, ontmoette ik de andere studenten van de UA: Sandy, Ruby en Pieter-Jan. Ze hadden een appartementje kunnen regelen viavia. Youssef, de Marokaan die daar woonde, sprak goed Engels en Frans. Het appartementje was echter redelijk vuil en ongemeubeld. Toen de buurman dan ook nog eens een hele tirrade afstak, hebben we besloten om de nacht nadien in een hostel te slapen.
De eerste dag in Fes gidste Youssef ons rond in de oude stad, 'the old medina'. Een uniek gegeven! Fes is gebouwd op een berg. Hoe dieper we de oude stad in trokken, hoe meer we afdaalden en hoe donkerder het werd. De straatjes zijn erg smal, autovrij maar wel degelijk toegankelijk voor ezels, paarden, karren en veel japanners. We lieten ons meevoeren door de straten en gebouwen. We lieten ons verleiden door de verkopers die ons binnenlokten om hun prachtige winkels te zien. Ware schatten hebben we gezien. Achter kleine deurtjes vonden we steeds grotere ruimtes, gevuld met stapels tapijten en zilverwerk. Kamer in, kamer uit, trap op, gangetje door... Een hele doolhof met verborgen schatten. Uiteraard heb ik me laten verleiden om 2 prachtige handgemaakte tapijten/dekens te kopen, die zullen dienen als bedsprei. In de prachtige leren ballerina's pasten mijn voeten spijtig genoeg niet in. We eindigden onze dag met Marokaanse koekjes en een thee in een gezellig restaurantje. Onze amerikaanse vrienden smulden van een kameelburger, die naar het schijnt aan te raden zijn. Staat op het lijstje.
Na een nacht in de hostel, namen we de bus naar Meknes. De mentaliteit in deze stad is veel rustiger en minder opdringerig. We zagen vooral erg mooie architectuur. Wat me zal bijblijven is het 'grootste' museum van Marokko. Volgens de europese normen is dit niet echt de naam 'museum' waardig... Toch zag ik in deze 'collectie' wapens, sierraden en gereedschappen uit de Marokkaanse cultuur mooie en unieke spullen. De architectuur van het gebouw zal me echter meer bijblijven. Ik zag enorm mooie mozaïeken, houtsnijwerk en prachtige portalen. Verder betraden we ook een moskee, wat in de meeste grote steden verboden is voor niet-moslims. We sloten onze dag af met een etentje op een dakterras met een prachtig zicht over het plein aan de Bab Mansour. In de grand taxi richting Fes deed ik af en toe een schietgebedje tot mijn engelbewaarder... Normaal gezien zit je met 6 in zo'n grote mercedes + de chauffeur. 2 personen op de voorste passagiersstoel. Hierdoor is de versnellingspook bewust geplooit zodat de chauffeur hier beter aankan. Achteraan zitten 4 personen op elkaar gepropt. African style dus. Wij hadden echter geluk en zaten met 3 achteraan en 1 persoon vooraan.
In Fes stapten we op de bus naar Zaio/Berkane, die zogezegd om 19u vertrok. Na 50 meter zette de bus zich echter aan de kant. De buschauffeur leek iets kwijt te zijn. Na heel wat in en uitstappen, zoeken met het licht van een gsm en discusies, vertrok de bus om 20u. Na enkele uren door mijn ene oog te pieren en hartstilstanden, kon ik even bekomen bij de stop aan de vleesrestaurantjes. De rest van de rit heb ik besloten om het lot zijn werk te laten doen en een dutje te doen. In Zaio stapten Ruby, Sandy en Pieter-Jan uit, waardoor ik alleen op de bus achterbleef met 15 stinkende mannen. In elk dorpje stapten er iemand af. 2 kilometer voor Berkane, mijn stadje, begon de bus echter tegen te sputteren. Verder in de tweede versnelling dan maar. Uiteindelijk kwam ik toch veilig in Berkane aan, waar ik om 2.15u s'nachts een taxi nam naar mijn gastgezin. De laatste 10 dagen in het vooruitzicht, plof ik moe maar voldaan en vooral een ervaring rijker in mijn bed.
Woensdag 19 februari 2014
Mes condoléances
Vandaag vroeg mijn gastmoeder me mee om innige deelneming te gaan wensen aan een bevriende familie. Ik vond dit eerder ongepast aangezien ik de familie niet ken, maar ze stond erop. Dus ik toch mee... Onderweg pikten we een buurvrouw en een kilo suiker op. De suiker was een geschenk voor de rouwende familie. Rijke mensen kopen zogezegd een schaap. Dit om de familie te helpen. Ik moest 'lahtek bar' ofzoiets zeggen, wat zoveel betekent als 'God zal je de geluk brengen'.
Zo gezegd zo gedaan. Dacht ik... Na enkele modderige straten te doorkruisen, kwamen we in een iets armere buurt. Daar gingen we een deur binnen, wat uitkwam op de binnenkoer van een huisje. Veel volk aanwezig. Iedereen een hand en 4 kussen gegeven. De vrouwen geven de laatste kus soms dubbel op dezelfde wang, viel me op. We werden neergezet in de woonkamer, op kussens tegen de muur, naast de andere aanwezigen. Er zijn nog 5 andere vrouwen en 5 kinderen aanwezig. Buiten de spelende kinderen, wordt er amper iets gezegd. Ik voel me niet op mijn plaats... Na 10 minuten komt een dame binnen. Ze schenkt koffie met melk uitschenken. Aangezien ik geen melk verdraag, krijg ik een glas zwarte koffie. Ten minste, dat dacht ik... Na mijn eerste slok, bleek ik eerder suiker met koffie te drinken. Voor het brood en de honing heb ik vriendelijk bedankt. Na 5 minuten besloot mijn gastmoeder dat het genoeg was geweest. We zeggen de anderen, met hun mond nog vol brood en honing, gedag en schudden ze de hand. Ik bedoel eerder een flauwe aanraking van de handpalmen. Eindelijk op straat en ik denk 'awkward, snel naar huis maar'. Verkeerd gedacht. Uiteraard gaan we het huis ernaast ook nog even binnen. Wel degelijk 'even', want het duurt welgeteld 25 seconden om 3 dames op de wang te kussen en de deur terug uit te gaan. Met een héél raar gevoel haast ik me naar huis om te besluiten dat ik de volgende keer maar thuis blijf.
Donderdag 20 februari 2014
En plots was het de laatste schooldag!
Gisterenavond kregen we te horen dat het vandaag onze laatste lesdag zou zijn. Vrijdag is er immers (plots) een klassenraad ingepland, waardoor de lessen heel de dag wegvallen. Daardoor valt mijn laatste (20ste) les in het water… Marokkaanse manier van werken. Ik werd er al bijna aan gewoon. Toch nam mijn Belgische verantwoordelijkheid het even van me over en heb ik mijn leerkracht nog een evaluatieformulier laten invullen op basis van mijn lesvoorbereiding.
De laatste dag dus al… wauw, wat ging het snel! De week vloog voorbij. We hebben met de kinderen van het 1e jaar nog een sensibiliseringsactie rond milieuvervuiling gedaan. De kinderen waren allemaal erg geboeid, hebben mooie tekeningen gemaakt en mooie de speelplaats opgeruimd. De laatste 2u zijn echter weggevallen door de onaangekondigde klassenraad. Een debat met als onderwerp ‘hoe kunnen we op school minder vervuilen?’ is er dus niet meer van gekomen. Dit vonden de leerlingen natuurlijk niet erg en zo hadden ze een reden te meer om een onverwacht feestje te houden! Ze overstelpten ons met cadeautjes en lekkers! Charly, Alban en ik kregen onder meer tagines, juwelen, sierpotjes,... Ongelofelijk hoe dankbaar ze ons zijn.
Morgen volgen we nog de klassenraad, die trouwens in het Arabisch doorgaat. Ik ben benieuwd wat we ervan gaan oppikken. Daarna kunnen we nog een paar dagen nagenieten. Ik hoop nog enkele steden en leuke plekjes te bezoeken. Insha Allah! (Si Dieu le veut!)
Afgelopen zondag vond ik het tijd om de rest van Marokko eens te verkennen. Samen met de studenten Engels in Zaio zou ik Fes bezoeken. Vrijdagavond nam ik in mijn eentje de bus. De rit zou ongeveer u duren. Ik maakte me toch een beetje zorgen aangezien ik had gehoord dat het verkeer hier niet zo veilig is. Mijn zorgen waren gegrond... Er wordt 80 km/u gereden waar wij in België een limiet van 50 km/u opleggen voor de veiligheid. De chauffeurs rijden het liefst in het midden van de baan om putten te vermijden. Voorbijsteken op de meest gevaarlijke plekken, inclusief tegenligger in zicht, is geen uitzondering. Na 3u rijden maken we een stop. Stel je een busparking voor met aan weerszijden restaurantjes. Deze restaurantjes bestaan uit een toonbank waar grote hompen vlees ophangen, met in de toog de ingewanden van de dieren. Je betaald per gewicht, zoals bij een slager. Vervolgens wordt je vlees op de BBQ gelegd om uiteindelijk te belanden tussen een broodje. Gezien het al middernacht voorbij was, er geen enkele vrouw uitstapte en de louche uitstraling van het hele gebeuren, besloot ik braaf te blijven zitten en mijn bokes op te eten.
In Fes aangekomen, ontmoette ik de andere studenten van de UA: Sandy, Ruby en Pieter-Jan. Ze hadden een appartementje kunnen regelen viavia. Youssef, de Marokaan die daar woonde, sprak goed Engels en Frans. Het appartementje was echter redelijk vuil en ongemeubeld. Toen de buurman dan ook nog eens een hele tirrade afstak, hebben we besloten om de nacht nadien in een hostel te slapen.
De eerste dag in Fes gidste Youssef ons rond in de oude stad, 'the old medina'. Een uniek gegeven! Fes is gebouwd op een berg. Hoe dieper we de oude stad in trokken, hoe meer we afdaalden en hoe donkerder het werd. De straatjes zijn erg smal, autovrij maar wel degelijk toegankelijk voor ezels, paarden, karren en veel japanners. We lieten ons meevoeren door de straten en gebouwen. We lieten ons verleiden door de verkopers die ons binnenlokten om hun prachtige winkels te zien. Ware schatten hebben we gezien. Achter kleine deurtjes vonden we steeds grotere ruimtes, gevuld met stapels tapijten en zilverwerk. Kamer in, kamer uit, trap op, gangetje door... Een hele doolhof met verborgen schatten. Uiteraard heb ik me laten verleiden om 2 prachtige handgemaakte tapijten/dekens te kopen, die zullen dienen als bedsprei. In de prachtige leren ballerina's pasten mijn voeten spijtig genoeg niet in. We eindigden onze dag met Marokaanse koekjes en een thee in een gezellig restaurantje. Onze amerikaanse vrienden smulden van een kameelburger, die naar het schijnt aan te raden zijn. Staat op het lijstje.
Na een nacht in de hostel, namen we de bus naar Meknes. De mentaliteit in deze stad is veel rustiger en minder opdringerig. We zagen vooral erg mooie architectuur. Wat me zal bijblijven is het 'grootste' museum van Marokko. Volgens de europese normen is dit niet echt de naam 'museum' waardig... Toch zag ik in deze 'collectie' wapens, sierraden en gereedschappen uit de Marokkaanse cultuur mooie en unieke spullen. De architectuur van het gebouw zal me echter meer bijblijven. Ik zag enorm mooie mozaïeken, houtsnijwerk en prachtige portalen. Verder betraden we ook een moskee, wat in de meeste grote steden verboden is voor niet-moslims. We sloten onze dag af met een etentje op een dakterras met een prachtig zicht over het plein aan de Bab Mansour. In de grand taxi richting Fes deed ik af en toe een schietgebedje tot mijn engelbewaarder... Normaal gezien zit je met 6 in zo'n grote mercedes + de chauffeur. 2 personen op de voorste passagiersstoel. Hierdoor is de versnellingspook bewust geplooit zodat de chauffeur hier beter aankan. Achteraan zitten 4 personen op elkaar gepropt. African style dus. Wij hadden echter geluk en zaten met 3 achteraan en 1 persoon vooraan.
In Fes stapten we op de bus naar Zaio/Berkane, die zogezegd om 19u vertrok. Na 50 meter zette de bus zich echter aan de kant. De buschauffeur leek iets kwijt te zijn. Na heel wat in en uitstappen, zoeken met het licht van een gsm en discusies, vertrok de bus om 20u. Na enkele uren door mijn ene oog te pieren en hartstilstanden, kon ik even bekomen bij de stop aan de vleesrestaurantjes. De rest van de rit heb ik besloten om het lot zijn werk te laten doen en een dutje te doen. In Zaio stapten Ruby, Sandy en Pieter-Jan uit, waardoor ik alleen op de bus achterbleef met 15 stinkende mannen. In elk dorpje stapten er iemand af. 2 kilometer voor Berkane, mijn stadje, begon de bus echter tegen te sputteren. Verder in de tweede versnelling dan maar. Uiteindelijk kwam ik toch veilig in Berkane aan, waar ik om 2.15u s'nachts een taxi nam naar mijn gastgezin. De laatste 10 dagen in het vooruitzicht, plof ik moe maar voldaan en vooral een ervaring rijker in mijn bed.
Woensdag 19 februari 2014
Mes condoléances
Vandaag vroeg mijn gastmoeder me mee om innige deelneming te gaan wensen aan een bevriende familie. Ik vond dit eerder ongepast aangezien ik de familie niet ken, maar ze stond erop. Dus ik toch mee... Onderweg pikten we een buurvrouw en een kilo suiker op. De suiker was een geschenk voor de rouwende familie. Rijke mensen kopen zogezegd een schaap. Dit om de familie te helpen. Ik moest 'lahtek bar' ofzoiets zeggen, wat zoveel betekent als 'God zal je de geluk brengen'.
Zo gezegd zo gedaan. Dacht ik... Na enkele modderige straten te doorkruisen, kwamen we in een iets armere buurt. Daar gingen we een deur binnen, wat uitkwam op de binnenkoer van een huisje. Veel volk aanwezig. Iedereen een hand en 4 kussen gegeven. De vrouwen geven de laatste kus soms dubbel op dezelfde wang, viel me op. We werden neergezet in de woonkamer, op kussens tegen de muur, naast de andere aanwezigen. Er zijn nog 5 andere vrouwen en 5 kinderen aanwezig. Buiten de spelende kinderen, wordt er amper iets gezegd. Ik voel me niet op mijn plaats... Na 10 minuten komt een dame binnen. Ze schenkt koffie met melk uitschenken. Aangezien ik geen melk verdraag, krijg ik een glas zwarte koffie. Ten minste, dat dacht ik... Na mijn eerste slok, bleek ik eerder suiker met koffie te drinken. Voor het brood en de honing heb ik vriendelijk bedankt. Na 5 minuten besloot mijn gastmoeder dat het genoeg was geweest. We zeggen de anderen, met hun mond nog vol brood en honing, gedag en schudden ze de hand. Ik bedoel eerder een flauwe aanraking van de handpalmen. Eindelijk op straat en ik denk 'awkward, snel naar huis maar'. Verkeerd gedacht. Uiteraard gaan we het huis ernaast ook nog even binnen. Wel degelijk 'even', want het duurt welgeteld 25 seconden om 3 dames op de wang te kussen en de deur terug uit te gaan. Met een héél raar gevoel haast ik me naar huis om te besluiten dat ik de volgende keer maar thuis blijf.
Donderdag 20 februari 2014
En plots was het de laatste schooldag!
Gisterenavond kregen we te horen dat het vandaag onze laatste lesdag zou zijn. Vrijdag is er immers (plots) een klassenraad ingepland, waardoor de lessen heel de dag wegvallen. Daardoor valt mijn laatste (20ste) les in het water… Marokkaanse manier van werken. Ik werd er al bijna aan gewoon. Toch nam mijn Belgische verantwoordelijkheid het even van me over en heb ik mijn leerkracht nog een evaluatieformulier laten invullen op basis van mijn lesvoorbereiding.
De laatste dag dus al… wauw, wat ging het snel! De week vloog voorbij. We hebben met de kinderen van het 1e jaar nog een sensibiliseringsactie rond milieuvervuiling gedaan. De kinderen waren allemaal erg geboeid, hebben mooie tekeningen gemaakt en mooie de speelplaats opgeruimd. De laatste 2u zijn echter weggevallen door de onaangekondigde klassenraad. Een debat met als onderwerp ‘hoe kunnen we op school minder vervuilen?’ is er dus niet meer van gekomen. Dit vonden de leerlingen natuurlijk niet erg en zo hadden ze een reden te meer om een onverwacht feestje te houden! Ze overstelpten ons met cadeautjes en lekkers! Charly, Alban en ik kregen onder meer tagines, juwelen, sierpotjes,... Ongelofelijk hoe dankbaar ze ons zijn.
Morgen volgen we nog de klassenraad, die trouwens in het Arabisch doorgaat. Ik ben benieuwd wat we ervan gaan oppikken. Daarna kunnen we nog een paar dagen nagenieten. Ik hoop nog enkele steden en leuke plekjes te bezoeken. Insha Allah! (Si Dieu le veut!)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
