Vis pour ce que demain a à t'offrir
Blijf op de hoogte en volg Shari
13 April 2014 | Ivoorkust, Abidjan
West-Afrika is niet de meest veilige plek volgens de media de laatste tijd. Niet enkel omwille van de Ebola die een tijdje geleden uitbrak, maar ook omwille van de algemene (on)veiligheid. Enkele angstaanjagende woorden die ik las op de site van de Belgische overheid in verband met Ivoorkust: illegale wapens, gewapend banditisme en vermijden van juwelen dragen. Doe daar nog een housejacking bij mijn papa bovenop van 2 jaar geleden, en je begrijpt waarom mijn mama liever niet had dat ik naar Abidjan ging.. Met een klein hartje stapte ik de luchthaven buiten. Ik verwachte mij aan het tafereel dat in mijn geheugen staat gegrift als kind: 11 jaar geleden verliet ik Kinshasa, een overbevolkte, zeer arme stad, waar je als blanke amper over straat kon wandelen of je werd overrompeld en bestolen. Ik heb toen het meeste van de stad gezien vanachter een autoraampje. In Abidjan is mijn ervaring totaal anders. De bevolking is blanken gewoon. Je wordt hier niet nagekeken, nageroepen of aangevallen. Papa woont dan ook wel in een van de veiligste wijken van de stad, maar toch voel ik dat er een enorme evolutie is. Het huis is nog steeds beveiligd met een buitenmuur, prikkeldraad en tralies voor de ramen, maar ik kan hier overdag wel gewoon de poort uitwandelen naar de supermarkt of de fitness een paar honderd meter verderop.
Dat is dat ook wat ik doe: 3x in de week ga ik fitnessen zoals een echte verwende trien van de expats hier. De eerste keer dacht ik dat ik dood ging vallen, want geloof mij, fitnessen bij 35° is abnormaal. Ik heb mijn lesje geleerd en ga nu enkel nog ’s morgens of ’s avonds als de temperatuur gezakt is tot 30°. Ik wist trouwens ook niet dat een mens zo hard kon zweten zonder uitdrogingsverschijnselen te vertonen. Soit, ik overleefde het tot nu toe en begin de fitness zelfs leuk te vinden :) (buiten de spierpijn achteraf gerekend.)
De rest van de dag werk ik aan mijn stagemap over Marokko en solliciteer ik voor een Aiesecproject in Brazilië, wat trouwens erg moeizaam verloopt. Als de kindjes thuiskomen van school, ben ik meestal even zoet met huiswerkbegeleiding van Ricardo. Als ik dan nog tijd over heb, leer ik een beetje Portugees. Ik lig dus heus niet de hele dag aan het heerlijke verfrissende zwembad. ;)
Iets minder fijn als ik aan het zwembad lag, was het zieke geitje dat hier rondliep. Papa moest uiteraard 3 dagen voor ik kwam een jong geitje kopen, want ‘das toch leuk?’. Een mensvreemd geitje dat begint te bibberen als je er nog maar naar kijkt, noem ik niet bepaald een meerwaarde… Zeker niet als dat beest 5 dagen later mond-en-klauwzeer blijkt te hebben. Sinds eergisteren is er dan ook geen geitje meer… Niet om getreurd want: Vis pour ce que demain a à t'offrir et non pour ce que hier t'a enlevé.
Wat ik hier (buiten de temperatuur) wel missen als ik hier vertrek zijn de mango’s, advocaten, papaya’s, passievruchten, bananen.. in overvloed. De kokosnoten vallen van de bomen, bijna recht het zwembad in. Het exotische fruit is hier uiteraard megagoedkoop en heel smakelijk. Net zoals de vis, want ze zitten hier vlakbij de zee. De vismarkt is een overdekt betonnen plein in het midden van een arme, erg vuile wijk. Onderweg van de auto naar de kraampjes, heb je al een paar bedelende, schaars aangeklede straatkinderen ter gezelschap. Een 40-tal vijfdehands diepvriezen zijn gevuld met allerlei verse soorten vis, koel gehouden door gecrusht ijs. Remember: het is 35°. Je spreekt één van de dikke zwarte mama’s aan, kiest een vis, die vervolgens professioneel met een machete gefileerd wordt door een andere mama (op een ranzige houten blok, bedekt door een karton dat ze van de grond rapen). Mja.. niet exact de plaats waar ik mijn vis zou kopen, maar papa vindt dit blijkbaar oké, dus ik heb geen keuze. Ik val bijna achterover als de dikke mama een grote prachtige tonijn tevoorschijn haalt en deze verkoopt voor amper 3,5€/kilo! ‘Met uitsterven bedreigd’ staat niet in de Afrikaanse woordenboek. Volgens papa zou het ook niet gaan om een met uitsterven bedreigde soort… Ik heb er in ieder geval wel lekker van gesmuld.
De weekends zijn het fijnste. Iedereen thuis, leuke uitstapjes. Zo zijn we vorige week naar het strand geweest. Onder de palmbomen met het geluid van de golven op de achtergrond... heerlijk. De weg heen en terug was minstens even boeiend. De files zijn hier erger dan in Belgïe. Het verkeer is algemeen gezien één grote chaos. Hier rijdt dan ook geen enkele auto rond zonder bluts. Verder zag ik ook nog tal van kunstwerken langs de kant van de weg. Ivorianen zijn erg handig en maken beeldschone meubels uit hout en riet, die ze dan langs de kant van de weg verkopen.
Vandaag gaan we naar de zoo, waar we reuzenslangen en krokodillen kunnen zien (die hier trouwens met hopen in de meren zitten) en waar de olifant (ja ééntje naar het schijnt), nootjes uit je hand eet. Ik ben benieuwd!
Dat is dat ook wat ik doe: 3x in de week ga ik fitnessen zoals een echte verwende trien van de expats hier. De eerste keer dacht ik dat ik dood ging vallen, want geloof mij, fitnessen bij 35° is abnormaal. Ik heb mijn lesje geleerd en ga nu enkel nog ’s morgens of ’s avonds als de temperatuur gezakt is tot 30°. Ik wist trouwens ook niet dat een mens zo hard kon zweten zonder uitdrogingsverschijnselen te vertonen. Soit, ik overleefde het tot nu toe en begin de fitness zelfs leuk te vinden :) (buiten de spierpijn achteraf gerekend.)
De rest van de dag werk ik aan mijn stagemap over Marokko en solliciteer ik voor een Aiesecproject in Brazilië, wat trouwens erg moeizaam verloopt. Als de kindjes thuiskomen van school, ben ik meestal even zoet met huiswerkbegeleiding van Ricardo. Als ik dan nog tijd over heb, leer ik een beetje Portugees. Ik lig dus heus niet de hele dag aan het heerlijke verfrissende zwembad. ;)
Iets minder fijn als ik aan het zwembad lag, was het zieke geitje dat hier rondliep. Papa moest uiteraard 3 dagen voor ik kwam een jong geitje kopen, want ‘das toch leuk?’. Een mensvreemd geitje dat begint te bibberen als je er nog maar naar kijkt, noem ik niet bepaald een meerwaarde… Zeker niet als dat beest 5 dagen later mond-en-klauwzeer blijkt te hebben. Sinds eergisteren is er dan ook geen geitje meer… Niet om getreurd want: Vis pour ce que demain a à t'offrir et non pour ce que hier t'a enlevé.
Wat ik hier (buiten de temperatuur) wel missen als ik hier vertrek zijn de mango’s, advocaten, papaya’s, passievruchten, bananen.. in overvloed. De kokosnoten vallen van de bomen, bijna recht het zwembad in. Het exotische fruit is hier uiteraard megagoedkoop en heel smakelijk. Net zoals de vis, want ze zitten hier vlakbij de zee. De vismarkt is een overdekt betonnen plein in het midden van een arme, erg vuile wijk. Onderweg van de auto naar de kraampjes, heb je al een paar bedelende, schaars aangeklede straatkinderen ter gezelschap. Een 40-tal vijfdehands diepvriezen zijn gevuld met allerlei verse soorten vis, koel gehouden door gecrusht ijs. Remember: het is 35°. Je spreekt één van de dikke zwarte mama’s aan, kiest een vis, die vervolgens professioneel met een machete gefileerd wordt door een andere mama (op een ranzige houten blok, bedekt door een karton dat ze van de grond rapen). Mja.. niet exact de plaats waar ik mijn vis zou kopen, maar papa vindt dit blijkbaar oké, dus ik heb geen keuze. Ik val bijna achterover als de dikke mama een grote prachtige tonijn tevoorschijn haalt en deze verkoopt voor amper 3,5€/kilo! ‘Met uitsterven bedreigd’ staat niet in de Afrikaanse woordenboek. Volgens papa zou het ook niet gaan om een met uitsterven bedreigde soort… Ik heb er in ieder geval wel lekker van gesmuld.
De weekends zijn het fijnste. Iedereen thuis, leuke uitstapjes. Zo zijn we vorige week naar het strand geweest. Onder de palmbomen met het geluid van de golven op de achtergrond... heerlijk. De weg heen en terug was minstens even boeiend. De files zijn hier erger dan in Belgïe. Het verkeer is algemeen gezien één grote chaos. Hier rijdt dan ook geen enkele auto rond zonder bluts. Verder zag ik ook nog tal van kunstwerken langs de kant van de weg. Ivorianen zijn erg handig en maken beeldschone meubels uit hout en riet, die ze dan langs de kant van de weg verkopen.
Vandaag gaan we naar de zoo, waar we reuzenslangen en krokodillen kunnen zien (die hier trouwens met hopen in de meren zitten) en waar de olifant (ja ééntje naar het schijnt), nootjes uit je hand eet. Ik ben benieuwd!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
