Eu moro num país tropical
Blijf op de hoogte en volg Shari
27 Mei 2014 | Brazilië, Curitiba
Een jaar geleden droomde ik ervan om naar Brazilië te gaan. Portugees leren, dansen en zorgeloos genieten van het leven zoals de Brazilianen dat doen. Dus toen ik vorige week in Rio het 'Bam-Check' geluid aan de paspoortcontrole hoorde, was ik zo opgelucht. Mijn laatste avontuur van mijn internationaal jaar kon beginnen. Let's go Brazil!
Curitiba is een groene stad wie veel Europese trekken heeft. Er zijn hier erg veel blanke en soms zelfs blonde mensen door de europese roots. De stad staat bekend om zijn afwisselend weer. De inwoners beweren hier de 4 seizoenen op één dag te kunnen meemaken. En gelijk hebben ze. Ik voel me hier eigenlijk goed thuis wat het weer betreft. Het is hier namelijk winter, wat zoveel betekent als regenachtige frisse dagen van 10° à 15°, afgewisseld met zonnige dagen rond 23°.
Ik woon in een hostel/studentenhuis met andere aiesecers en enkele brazilianen. De hostel is eerder aan de vuile kant (understatement) maar het gezelschap maakt zoveel goed. In één week heb ik vrienden van Colombia, Venezuela, Uruguay, Equador, Argentinië. "The world meets in Brazil." True story. :) Ik leer de Zuid-Amerikaanse keuken, muziek en gebruiken kennen. Zo eten ze hier elke 29ste van de maand een soort pasta, wat blijkbaar een traditie is in Uruguay en Argentinië. En ook elke zondagavond koken ze hier samen. Een gezellige boel, een heel fijn gevoel en ik voel me hier thuis. Mijn nieuwe vrienden leren me ook een woordje Portugees, af en toe met een spaanse tongval, maar heel leerrijk. :D
Om één of andere reden heb ik altijd de grootste cultuurshock over het eten. Deze keer op een positieve manier. Rijst met bonen is een klassieker maar ze hebben hier ook pão de queijo (een soort bol kaasbroodje), pastelgebakjes, Pudim de leite. Héérlijk. Daarbij is het eten hier erg goedkoop in vergelijking met België. Deze week zal ik kip met appelmoes maken, wat hopelijk evenveel succes zal hebben als de chocolade en het trappistenbier.
Naast eten en socializen, probeer ik ook een beetje te reizen. Afgelopen week ben ik ook naar de watervallen van Foz do Iguaçu gereisd. Na een ritje van 10 uur in de nachtbus, kon ik genieten van het oorverdovende geluid en indrukwekkende uitzicht van de watervallen. Uiteraard ben ik ook 1 dag de grens met Argentinië overgestoken om die kant te bekijken en zoals iedereen beweert is die inderdaad indrukwekkender. Verder bezocht ik ook nog de Itaipudam tussen Brazilië en Paraguay en het vogelpark naast de watervallen aan de braziliaanse kant. Het vogelpark was pràchtig, zó'n kleurrijke vogels bestonden volgens mij enkel in tekenfilms of op National Geographic. Die dag kon ik gewoon mee in de kooien lopen met de kolibri's en Toekans die rond mijn oren zweefden. Een unieke ervaring.
Gisteren is het Aiesec-project waar ik deel van uitmaak van start gegaan. Deze eerste week zal enkel introductie zijn. Dus ik vertelde over Europa, België, Belgische frieten, trappistenbier, Tomorrowland en chocolade. De leerlingen, die tussen 11 en 15 jaar oud zijn, waren stuk voor stuk zeer geboeid en getriggerd om Engels te praten, tot grote vreugde van de leerkracht. De leerkrachten op school zijn heel open en de schoolcultuur is heel toegankelijk. Ik kreeg meteen een kus en bij het weggaan kreeg ik er zelfs een knuffel bij, wat weer typisch Zuid-Amerikaans is denk ik. Ook in de vriendengroep van mijn buddy (btw een fantastische buddy) en in de hostel zijn ze erg open en lichamelijk, wat soms raar overkomt voor de terughoudende Belgen/Europeanen, maar wel tof want je voelt je meteen opgenomen in de groep. Deze week zullen er nieuwe trainees aankomen, dus ik ben toch een beetje benieuwd met wie ik de komende weken zal samenleven, hoe het in de scholen zal verlopen en of ik wat meer Portugees zal leren. :) Looking forward to it!
Curitiba is een groene stad wie veel Europese trekken heeft. Er zijn hier erg veel blanke en soms zelfs blonde mensen door de europese roots. De stad staat bekend om zijn afwisselend weer. De inwoners beweren hier de 4 seizoenen op één dag te kunnen meemaken. En gelijk hebben ze. Ik voel me hier eigenlijk goed thuis wat het weer betreft. Het is hier namelijk winter, wat zoveel betekent als regenachtige frisse dagen van 10° à 15°, afgewisseld met zonnige dagen rond 23°.
Ik woon in een hostel/studentenhuis met andere aiesecers en enkele brazilianen. De hostel is eerder aan de vuile kant (understatement) maar het gezelschap maakt zoveel goed. In één week heb ik vrienden van Colombia, Venezuela, Uruguay, Equador, Argentinië. "The world meets in Brazil." True story. :) Ik leer de Zuid-Amerikaanse keuken, muziek en gebruiken kennen. Zo eten ze hier elke 29ste van de maand een soort pasta, wat blijkbaar een traditie is in Uruguay en Argentinië. En ook elke zondagavond koken ze hier samen. Een gezellige boel, een heel fijn gevoel en ik voel me hier thuis. Mijn nieuwe vrienden leren me ook een woordje Portugees, af en toe met een spaanse tongval, maar heel leerrijk. :D
Om één of andere reden heb ik altijd de grootste cultuurshock over het eten. Deze keer op een positieve manier. Rijst met bonen is een klassieker maar ze hebben hier ook pão de queijo (een soort bol kaasbroodje), pastelgebakjes, Pudim de leite. Héérlijk. Daarbij is het eten hier erg goedkoop in vergelijking met België. Deze week zal ik kip met appelmoes maken, wat hopelijk evenveel succes zal hebben als de chocolade en het trappistenbier.
Naast eten en socializen, probeer ik ook een beetje te reizen. Afgelopen week ben ik ook naar de watervallen van Foz do Iguaçu gereisd. Na een ritje van 10 uur in de nachtbus, kon ik genieten van het oorverdovende geluid en indrukwekkende uitzicht van de watervallen. Uiteraard ben ik ook 1 dag de grens met Argentinië overgestoken om die kant te bekijken en zoals iedereen beweert is die inderdaad indrukwekkender. Verder bezocht ik ook nog de Itaipudam tussen Brazilië en Paraguay en het vogelpark naast de watervallen aan de braziliaanse kant. Het vogelpark was pràchtig, zó'n kleurrijke vogels bestonden volgens mij enkel in tekenfilms of op National Geographic. Die dag kon ik gewoon mee in de kooien lopen met de kolibri's en Toekans die rond mijn oren zweefden. Een unieke ervaring.
Gisteren is het Aiesec-project waar ik deel van uitmaak van start gegaan. Deze eerste week zal enkel introductie zijn. Dus ik vertelde over Europa, België, Belgische frieten, trappistenbier, Tomorrowland en chocolade. De leerlingen, die tussen 11 en 15 jaar oud zijn, waren stuk voor stuk zeer geboeid en getriggerd om Engels te praten, tot grote vreugde van de leerkracht. De leerkrachten op school zijn heel open en de schoolcultuur is heel toegankelijk. Ik kreeg meteen een kus en bij het weggaan kreeg ik er zelfs een knuffel bij, wat weer typisch Zuid-Amerikaans is denk ik. Ook in de vriendengroep van mijn buddy (btw een fantastische buddy) en in de hostel zijn ze erg open en lichamelijk, wat soms raar overkomt voor de terughoudende Belgen/Europeanen, maar wel tof want je voelt je meteen opgenomen in de groep. Deze week zullen er nieuwe trainees aankomen, dus ik ben toch een beetje benieuwd met wie ik de komende weken zal samenleven, hoe het in de scholen zal verlopen en of ik wat meer Portugees zal leren. :) Looking forward to it!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
