Bienvenue au Maroc

Mijn eerste blik over Marokko werd vertroebeld door regendruppels… Een kleine domper uiteraard. Gelukkig kwam de zon al snel piepen door de grijze wolken en konden we alleen nog van maar het landschap genieten: een heuvelachtige vlakte dat afwisselend okerrood en knalgroen kleurde, met op de achtergrond de pikzwarte bergen die de grens met Algerije voorstellen. Daar zaten we dan, drie Vlaamse studentjes, samengepropt op de achterbank van een Renault uit ’81. Het heeft zo z'n charme, le styl marocain: koffer halfopen dankzij onze te grote koffers, kletterende deuren en uitlaatgassen die meer door de verluchtingsgaten sijpelden dan dat ze uit de uitlaatpijp ontsnapten. Ik voelde mijn sympathie voor Marokko diep vanbinnen stilletjes ontwaken.

Ik kon dit gevoel niet meer onderdrukken toen we aankwamen bij ons gastgezin in Berkane. Wat een warme ontvangst! Ik voelde me vrijwel meteen thuis. Mijn gastmama is is een schatje en heel tevreden met de tijdelijke uitbreiding van haar gezin. Mijn gastpapa is een ontzettend rustige en lieve man. Ik heb ook een zus van 16j en 2 broertjes van 9 en 15j: Loubna, Mohammed en Èmed (waarschijnlijk verkeerd geschreven, zoek ik nog uit.) Ik heb nog moeite met de uitspraak van de namen, aangezien zij klinkers hebben die in het Nederlands niet bestaan. Verder hebben we nog ontzettend lieve buren die ook erg bezorgd en zorgzaam zijn over ons. Mijn gastmama haar missie is om ons heel de dag Marokkaanse lekkernijen te doen eten die ze zelf bereidt: brood, confituur, koekjes, zoete thee, hazelnootpasta, lamsschotel met groenten en brood en voor de verandering: brood. Aangezien ik in België amper brood eet, begin ik al lichtjes te panikeren als ik aan mijn lijn denk.. Maar een ronde lijn is ook een lijn zeker?
Ik ben Ali, van vzw Steunproject, erg dankbaar voor zijn hulp bij onze eerste stappen om te integreren in de Marokkaanse gemeenschap: taxi leren pakken, gsmnummers regelen, theehuizen bezoeken, Dirham afhalen aan geldautomaten... Met veel geduld en begrip legt hij ons enkele Marokkaanse gewoonten en tradities uit. Dankzij Ali en ons gastgezin zijn onze eerste Arabische woorden en zinnen een feit. Mijn geheugen laat mij dikwijls in de steek… Na 6 weken zal er wel iets blijven hangen zeker?

Morgen maken we kennis met de directie en leerkrachten van Lycée Lymoun. Ik ben heel benieuwd naar de school, de lessen, het handboek, de leerlingen, het niveau van het Frans,… tout court, alles wat met onze eigenlijke stage te maken heeft. Nog veel onzekerheden die morgen (hopelijk) opgehelderd zullen worden. Eén ding weet ik wel zeker: ik doe mijn warmste trui aan want 10° tot 17° voelt erg koud aan tussen de palmbomen!